ضیاء قرآن امیرالمؤمنین(ع)

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِيمِوَالْمُرْ‌سَلَاتِ عُرْ‌فًا ﴿١﴾ فَالْعَاصِفَاتِ عَصْفًا ﴿٢﴾ وَالنَّاشِرَ‌اتِ نَشْرً‌ا ﴿٣﴾ فَالْفَارِ‌قَاتِ فَرْ‌قًا ﴿٤﴾ فَالْمُلْقِيَاتِ ذِكْرً‌ا ﴿٥﴾ عُذْرً‌ا أَوْ نُذْرً‌ا ﴿٦﴾ إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَوَاقِعٌ ﴿٧﴾ فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ ﴿٨﴾ وَإِذَا السَّمَاءُ فُرِ‌جَتْ ﴿٩﴾ وَإِذَا الْجِبَالُ نُسِفَتْ ﴿١٠﴾ وَإِذَا الرُّ‌سُلُ أُقِّتَتْ ﴿١١﴾ لِأَيِّ يَوْمٍ أُجِّلَتْ ﴿١٢﴾ لِيَوْمِ الْفَصْلِ ﴿١٣﴾ وَمَا أَدْرَ‌اكَ مَا يَوْمُ الْفَصْلِ ﴿١٤﴾ وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿١٥﴾ أَلَمْ نُهْلِكِ الْأَوَّلِينَ ﴿١٦﴾ ثُمَّ نُتْبِعُهُمُ الْآخِرِ‌ينَ ﴿١٧﴾ كَذَٰلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِ‌مِينَ ﴿١٨﴾ وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿١٩﴾ أَلَمْ نَخْلُقكُّم مِّن مَّاءٍ مَّهِينٍ ﴿٢٠﴾ فَجَعَلْنَاهُ فِي قَرَ‌ارٍ‌ مَّكِينٍ ﴿٢١﴾ إِلَىٰ قَدَرٍ‌ مَّعْلُومٍ ﴿٢٢﴾ فَقَدَرْ‌نَا فَنِعْمَ الْقَادِرُ‌ونَ ﴿٢٣﴾ وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿٢٤﴾ أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْ‌ضَ كِفَاتًا ﴿٢٥﴾ أَحْيَاءً وَأَمْوَاتًا ﴿٢٦﴾ وَجَعَلْنَا فِيهَا رَ‌وَاسِيَ شَامِخَاتٍ وَأَسْقَيْنَاكُم مَّاءً فُرَ‌اتًا ﴿٢٧﴾ وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿٢٨﴾ انطَلِقُوا إِلَىٰ مَا كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿٢٩﴾ انطَلِقُوا إِلَىٰ ظِلٍّ ذِي ثَلَاثِ شُعَبٍ ﴿٣٠﴾ لَّا ظَلِيلٍ وَلَا يُغْنِي مِنَ اللَّـهَبِ ﴿٣١﴾ إِنَّهَا تَرْ‌مِي بِشَرَ‌رٍ‌ كَالْقَصْرِ‌ ﴿٣٢﴾ كَأَنَّهُ جِمَالَتٌ صُفْرٌ‌ ﴿٣٣﴾ وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿٣٤﴾ هَـٰذَا يَوْمُ لَا يَنطِقُونَ ﴿٣٥﴾ وَلَا يُؤْذَنُ لَهُمْ فَيَعْتَذِرُ‌ونَ ﴿٣٦﴾ وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿٣٧﴾ هَـٰذَا يَوْمُ الْفَصْلِ ۖ جَمَعْنَاكُمْ وَ ضیاء قرآن امیرالمؤمنین(ع) ...

***زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست***زندگی صحنهٔ یکتای هنرمندی ماستهرکسی نغمهٔ خود خواند و از صحنه رودصحنه پیوسته بجاستخرّم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد***بشکفد بار دگر لالهٔ رنگین مراد***بشکفد بار دگر لالهٔ رنگین مراد،غنچه سرخ فروبسته دل باز شودمن نگویم که بهاری که گذشت آید بازروزگاری که به سر آمده، آغاز شود.روزگار دگری هست و بهاران دگر***شاد بودن هنر است شاد کردن هنری والاتر***شاد بودن هنر استشاد کردن هنری والاترلیک هرگز نپسندیم به خویشکه چو یک شکلک بی‌جان شب و روز،بی‌خبر از همه، خندان باشیمبی‌غمی درد بزرگی است،که دور از ما باد!***نه برکه، نه رود***یاد تو، قطره قطره می‌چکد از چشممروی تو ، رفته رفته می‌رود از یادمنه برکه، نه رودمرا بسوزانید و خاکسترم رابر آبهای رهای دریا برافشانینه در برکه، نه در رود:که خسته شدم از کرانه‌های سنگواره و از مرزهای مسدود ضیاء قرآن امیرالمؤمنین(ع) ...

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست سهراب سپهری" شاهکارهای شعر نو پارسی"دل من دير زماني ست كه مي پندارددوستي نيز گلي ست…مثل نيلوفر و نازساقه ي ترد ظريفي داردبي گمان سنگ دل است آنكه روا مي داردجان اين ساقه ي نازك را دانسته بيازارددر زميني كه ضمير من و توستاز نخستين ديدار ؛ هر سخن هر رفتاردانه هايي ست كه مي افشانيم؛ برگ و باري ست كه مي رويانيمآب و خورشيد و نسيمش مهر استگر بدان گونه كه بايست به بار آيدزندگي را به دل انگيزترين چهره بيارايدآنچنان با تو درآميزد اين روح لطيفكه تمناي وجودت همه او باشد و بسبي نيازت سازد از همه چيز و همه كسزندگي گرمي دل هاي به هم پيوسته استتا در آن دوست نباشد همه درها بسته استدر ضميرت اگر اين گل ندميده است هنوزعطر جان پرور عشق؛ گر به صحراي نهادت نوزيده است هنوزدانه ها را بايد از نو كاشتآب و خورشيد و نسيمش را از مايه جان خرج مي بايد كردرنج مي بايد برد… دوست مي بايد داشتزندگي صحنه يكتاي هنرمندي ماستهر كسي نغمه خود خواند و از صحنه رودصحنه پيوسته بجاست ضیاء قرآن امیرالمؤمنین(ع) ...